» Wywiad z Grzegorzem Kmiecikiem, napastnikiem Stali Stalowa Wola.

We wczorajszym wydaniu Dziennika Polskiego ukazał się wywiad z Grzegorzem Kmiecikiem, napastnikiem Stali Stalowa Wola.

– Wisła zrezygnowała z Pana, czy Pan z Wisły?
- Doszedłem do wniosku, że nie mam w Wiśle czego szukać. Nie chciałem tracić kolejnego roku. Suszyłem głowy prezesom, chodziłem od gabinetu do gabinetu, prosiłem, by pozwolono mi odejść przed upływem kontraktu. W końcu dopiąłem swego.
– Jest Pan wychowankiem krakowskiego klubu, ale przez całe lata nie udało się Panu przebić do podstawowego składu. Dlaczego?
- W Wiśle nigdy nie dostałem prawdziwej szansy. I jeśli o cokolwiek mogę mieć żal, to o to, że nikt wcześniej nie powiedział mi wprost: nie jesteś nam potrzebny. Wyjeżdżałem na zgrupowania, ćwiczyłem z drużyną, ale potem wypożyczano mnie do innych klubów. Nie tak dawno strzeliłem gola Legii w Superpucharze, myślałem, że moje akcje wreszcie powędrują w górę. Łudziłem się, dlatego uznałem, iż najwyższy czas, aby odciąć pępowinę. Trochę mi przykro, że w Wiśle nie stawia się na wychowanków, swoją młodzież, tylko sprowadza piłkarzy. Inna sprawa, że dużo się tam nauczyłem. Zwłaszcza od Henryka Kasperczaka i Macieja Skorży, który naprawdę potrafi rozmawiać z zawodnikami.
– Jak często słyszy Pan taki komentarz: ojciec grał jak z nut, ale synowi talentu zabrakło?
- Ciągle jestem z nim porównywany. Męczy mnie to, czasem wręcz dołuje. Zarzucano mi również, że gram ze względu na nazwisko, z powodu rodzinnych koneksji. Ojca nie prześcignę, nie strzelę tylu goli, co on, ale przecież za ładne oczy w Wiśle mnie nie trzymano. Coś sobą reprezentuję - wystąpiłem w 70 meczach ekstraklasy, zdobyłem kilkanaście bramek. To znowu nie tak mało.
– Czyli znane nazwisko bardziej przeszkadza, niż pomaga.
- Gdy tylko trafię do siatki, gazety piszą: gola strzelił Grzegorz Kmiecik, syn słynnego Kazimierza...
– Ojciec jest dla Pana autorytetem?
- Największym. Posiadam kolekcję kaset z meczami ojca. Oglądam regularnie, tacie nawet o tym nie mówię...On miał świetnie ułożoną stopę i dużo widział na boisku. Strzelał mnóstwo efektownych goli. Bramkarza Celtiku pokonał lobem z połowy boiska, Janowi Tomaszewskiemu też wrzucił piłkę „za kołnierz”.
– Wzrost ma Pan po mamie?
- Tak. Grała w piłkę ręczną, w Cracovii. Z tego powodu w domu zawsze jest ciekawie. Mama prowokuje ojca, robiąc mu herbatę w kubku z herbem Cracovii (śmiech).
– Chyba nie mógł Pan nie zostać piłkarzem?
- Odkąd pamiętam, chciałem grać w piłkę. Gdy byłem mały mieszkaliśmy w Niemczech i tata zabierał mnie z sobą na treningi. Potem został trenerem drugoligowej Wisły i jeździłem z nim po Polsce. Podobało mi się. Podawałem piłki dorosłym. Nie miałem 6 lat, gdy trafiłem do szkółki "Białej Gwiazdy".
– Podobno ojciec namawiał Pana na przenosiny do Stalowej Woli? Także z tego powodu, iż dobrze zna trenera Władysława Łacha.
- Trener Łach szukał napastnika. Kiedy dowiedział się, że odchodzę z Wisły, zadzwonił do ojca. Tydzień się zastanawiałem nad tą propozycją, w końcu po dłuższej rodzinnej naradzie uznałem, że warto zmienić otoczenie. Zależało mi na grze - intensywnej, regularnej. W Stali będę miał taką możliwość.
– Stal to ubogi, nie najlepiej zorganizowany klub. Wiosną drużynę czeka ciężka walka o utrzymanie. Nie miał Pan obaw, podpisując umowę?
- Pieniądze nie były ważne. Chcę grać, pokazać, że stać mnie na wiele. Obecność trenera z Krakowa ułatwiła podjęcie decyzji. Władysław Łach preferuje futbol oparty na technice, krótkich podaniach i to mi bardzo odpowiada.
– Jak nie strzeli Pan kilku goli, ludzie zaraz powiedzą, że z Grzegorza Kmiecika to już nic nie będzie.
- Wiem o tym, ale właściwie dlaczego miałbym nie trafiać do siatki? Trzeba jednak pamiętać, że sam wyniku nie zrobię. Nawet Kaka w pojedynkę nic nie wskóra.
– Na zapleczu ekstraklasy o bramki będzie pewnie łatwiej?
- Chyba trudniej. W ekstraklasie grają lepsi obrońcy, lecz jest tam też więcej miejsca. Pierwsza liga to futbol bardziej siłowy. Prawda jest natomiast taka, że klasowy napastnik poradzi sobie w każdych warunkach.
– Wkracza Pan w najlepszy dla sportowca wiek. Jest Pan zadowolony z tego, co dotychczas osiągnął, czy jednak gdzieś w głowie kołata myśl, iż to ostatni dzwonek, by wrócić na stałe do poważniejszego futbolu?
- Ostatni dzwonek. Miałem szczęście w nieszczęściu podpisując długoletni kontrakt z Wisłą. Bo jak już zaczęło mi iść, na przykład w GKS Katowice czy ŁKS Łódź, musiałem wracać do Krakowa. Trener Marek Chojnacki miał rację, mówiąc, iż piłkarz wypożyczany z klubu do klubu może zapomnieć o stabilizacji formy.
– Będzie Pan teraz mieszkał w mieście dziesięć razy mniejszym od Krakowa. Nie przeraża to Pana?
- To tylko kilka miesięcy... Niewielka miejscowość też ma swój urok. Jest spokojnie i cicho, można się skupić wyłącznie na treningach i grze. A w razie czego pójść na basen, siłownię czy kręgle.
– W takim miejscu nic się nie ukryje. Także wypad do nocnego klubu.
- Nie zamierzam się włóczyć po lokalach, tylko grać w piłkę.
– Piłka nożna to nie jedyna Pana słabość. Lubi Pan też szybkie, sportowe auta.
- To moja wielka pasja. Jestem na bieżąco ze wszystkimi nowinkami. Ze swojego audi też jestem zadowolony.
– Założę się, że często płaci Pan mandaty za prędkość.
- Nie tak często. Umiem się uśmiechnąć, porozmawiać, zaprosić policjanta na mecz. Ale może lepiej, żeby pan tego nie pisał...
– Zostanie Pan gwiazdą I ligi?
- To niezbyt mądre pytanie. Powiem szczerze, że trochę boję się o swoją formę. Mało ostatnio grałem, choć strzelałem gole Legii, Cracovii, Jagiellonii.

Rozmawiał: Tomasz Szeliga  „DZIENNIK POLSKI” z  26.01.09.