» Przed mecze: Garbarnia - STAL - wspomnienia

W historii wiele razy zdarzyło się nam odwiedzać Kraków, graliśmy z takimi drużynami jak Hutnik Kraków, Wawel Kraków, Wisła Ib Kraków, Cracovia Kraków, Garbarnia Kraków, nie bez powodu Garbarnie napisałem na końcu. Jest to lista w kolejność drużyn Krakowskich które z nami grały i jako pierwszy mecz zagraliśmy oficjalnie z Hutnikiem Kraków, a jako ostatni z Garbarnią. Garbarnia Kraków została założona w 1924 roku, jest to spadkobierca takiego klubu jak klub sportowy Lauda, który już grał od 1919 r. byli to zwykli pracownicy firmy Lauda którzy pracowali w garbarni skóry. Od tego fachu od 1924 roku pojawiła się nazwa która brzmi do dziś, czyli Garbarnia. Już w 1924 r. Garbarnia była praktycznie bez stadionu i w tym sam czasie została podjęta decyzja że zostanie wybudowany stadion dla Garbarni. Obiekt został otwarty w 1926 r. a w następnych latach był systematycznie rozbudowany. Był budowany na wzór angielski. Przez wiele lat wszystkie międzynarodowe mecze były rozgrywane na stadionie Garbarni. W 1931 roku drużyna Garbarni zdobyła mistrza Polski. Oto krótka historia tego klubu z 1931 roku:

Rok 1931 przyniósł bezapelacyjną supremację ludwinowskiej jedenastki w ekstraklasie. Jubileusz dziesięciolecia istnienia klubu uczciła więc Garbarnia zdobyciem tytułu mistrza Polski, wyprzedzając nieznacznie Wisłę i Legię. Szeregi nowo kreowanego mistrza ligi wzmocnili w tym sezonie doskonali napastnicy – skrzydłowy Riesner i prawy łącznik Maurer, skonsolidowały się też linie obrony i pomocy. W defensywie najmocniejszym punktem był Konkiewicz, zaś pomocnicy Skwarczewski, Wilczkiewicz, Augustyn, Nagraba odznaczali się pracowitością i dokładnością w podaniach. Drużynę trenował wówczas były gracz wiedeńskiego Floridsdorfu Jiszda wszczepiając piłkarzom szybkość i nieustępliwość w walce o piłkę. W drużynie mistrza Polski grało w niezapomnianym sezonie 1931 szesnastu zawodników: Grzegorczyk, Falkowski i Wojciechowski – bramkarze, Konkiewicz, Bill, Joksch i Ślizowski w obronie, Skwarczewski, Wilczkiewicz, Augustyn, Nagraba w pomocy, a Riesner, Maurer, Smoczek, Pazurek I i Bator – w ataku. Wysoki poziom kilku piłkarzy zadecydował o powołaniu ich do reprezentacji kraju. Lewy łącznik Karol Pazurek, który poprzednio grał w katowickiej Pogoni, reprezentował w latach 1927-35 28-krotnie barwy narodowe. Prawoskrzydłowy Otto Riesner występował w sześciu meczach. Środkowy napastnik Józef Smoczek – w pięciu. Lewoskrzydłowy Gustaw Bator – w trzech. Środkowy pomocnik Eugeniusz Wilczkiewicz – w dwu i Nagraba w jednym meczu.
W roku 1931 "garbarze" rozegrali też osiem spotkań międzynarodowych wygrywając wszystkie mecze (dwukrotnie ze Slavią Morawska Ostrawa 2:0 i 3:0, ze Slovanem Morawska Ostrawa 6:0, z Vasasem 3:1, z jugosłowiańskimi drużynami: Sokołem 2:1 i Beogradzkim KS 3:2 w Belgradzie, z teamem Morawskiej Ostrawy 3:2 na jego terenie i z polonijnym zespołem Polonia w Karwinie 6:2). Za sukcesy te Garbarnia otrzymała puchar Ministra Spraw Zagranicznych, ufundowany dla tego klubu, który osiągnął najlepsze rezultaty w meczach z zagranicznymi przeciwnikami.

Lata 1932 i 1933 nie przynoszą "Garbarzom" większych sukcesów. W roku 1932 zajęli oni bowiem dopiero 10 miejsce w lidze. W rok później – aż 12, co w myśl regulaminu rozgrywek ligowych spowodowało konieczność rozegrania barażowych spotkań z drugim najsłabszym zespołem ekstraklasy, czyli Czarnymi Lwów, oraz kandydatem do ligi – Śmigłym Wilno. Garbarnia wyszła zwycięsko z tego turnieju pozostając nadal w I lidze. W roku 1934 zajęła w ligowych rozgrywkach znów wysokie 4 miejsce.

W latach 1935-36 drużyna ludwinowska osiągnęła 7 i 4 lokatę, ale w roku 1937, po dziewięcioletnim pobycie w szeregach naszej ekstraklasy, opuściła ją wraz z katowickim Dębem. W roku 1939 udało się jednak Garbarni powrócić do ligi i zająć tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej, która przerwała rozgrywki, 8 miejsce.
W latach 1932-37 udział zawodników Garbarni w reprezentacji Polski był następujący: obok wspomnianych już wcześniej wielokrotnych reprezentantów kraju, jak Pazurek I, Smoczek czy Riesner, koszulki z Białym Orłem przywdziali jeszcze pomocnicy: Adam Haliszka i Jan Lesiak (1936). W latach 1932-1939 Garbarnia rozegrała kilkanaście spotkań międzynarodowych, w tym aż 9 w 1932 roku. Pokonała wówczas Bayern FC z Monachium 8:0 i Victorię Berlin 3:1, oraz Beuthen 09 (Bytom) 5:1, a przegrała nieznacznie z paryskim Red Star 3:4 i z Herthą Berlin 4:5. Z późniejszych spotkań na uwagę zasługują zwycięstwa nad Sport-Club Wiedeń 4:3 (1934), z FC Wien 2:0 (1935) i z Budai FC 2:1 (1936).
W czasie okupacji piłkarze Garbarni brali udział w konspiracyjnych mistrzostwach Krakowa w latach 1940-1944, przy czym w roku 1943 na boisku ludwinowskim odbywały się najważniejsze zawody drużyn krakowskich.
Tuż po wyzwoleniu w roku 1945 Garbarnia dysponowała zespołem piłkarskim, który w pierwszym powojennym turnieju na wiosnę 1945 roku o puchar Wydziału Spraw Sędziowskich KOZPN zajął pierwsze miejsce zwyciężając w finale Cracovię 4:2. W mistrzostwach okręgu krakowskiego w sezonie 1945-1946 Garbarnia zajęła w swej grupie pierwsze miejsce walcząc o prymat z Wisłą i Cracovią oraz o prawo udziału w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski. W rozgrywkach tych zespół ludwinowski zajął jednak trzecie miejsce - za Wisłą i Cracovią. Ale już w 1947 roku o wejście do ekstraklasy grała Garbarnia z powodzeniem uzyskując w grupie III premiowane drugie miejsce.
Po wejściu do I ligi Garbarnia pozostała w niej jednak tylko w 1948 roku spadając wraz z Tarnovią, Górnikiem Radlin i Widzewem do II ligi. Jednakże i teraz drugoligowa "kwarantanna" Garbarni nie trwała długo. Walcząc z zespołami grupy północnej drużyna krakowska wykazała swą wyższość nad pozostałymi rywalami i zajęła pierwsze miejsce, a to dało jej ponowny awans do ekstraklasy.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że Garbarnia ustanowiła w tym sezonie niepobity dotychczas rekord w naszych rozgrywkach ligowych. Ukończyła je bowiem bez porażki, wygrywając aż 15 meczy, a tylko 3 remisując (stosunek bramek 63:14).
Do czołowych piłkarzy Garbarni w jej pierwszym powojennym pięcioleciu zaliczali się: bramkarz Jakubik, stoper Lasiewicz, tragicznie zmarły w roku 1946 pomocnik Lesiak, skrzydłowi: Parpan i Ignaczak, łącznik Bożek oraz świetny technik, kierownik ataku, Nowak.
W latach 1949-1956 Garbarnia utraciła tożsamość. Niszcząc tradycję utworzono przymusowe zrzeszenia klubów sportowych. Do roku 1951 Garbarnia wcielona była do Zrzeszenia Sportowego "Związkowiec" i nosiła nazwę Związkowiec-Kraków. Po rozwiązaniu tego zrzeszenia w 1951 roku weszła razem z podgórską Koroną w skład zrzeszenia o nazwie Włókniarz i nazywała się Związkowym (a później Terenowym) Kołem Sportowym Włókniarz.

W roku 1950 zespół ludwinowski zajął środkowe szóste miejsce w ekstraklasie, ale w rok później znów spadł do II ligi, w której pozostawał do roku 1954, kiedy po raz trzeci po wojnie powrócił w szeregi pierwszoligowe. Niestety i tym razem nie na długo, bo zaledwie na dwa sezony, "kopiując" rezultaty z lat 1950-1951. W 1955 roku piłkarze Garbarni zajęli szóste miejsce, ale w następnym roku nastąpił kolejny spadek "garbarzy" do II ligi.
Pod koniec 1956 roku nastąpił upadek zrzeszeń i "rozwód" z Koroną. TKS Włókniarz odzyskało swą pierwotną nazwę KS Garbarnia.
Najlepszymi zawodnikami "garbarzy" w drugiej połowie lat pięćdziesiątych byli: bramkarze: Tomasz Stefaniszyn i Henryk Stroniarz, stoper Antoni Konopelski, lewy pomocnik Zdzisław Bieniek, który był siedmiokrotnym reprezentantem Polski, prawy łącznik Józef Browarski i lewoskrzydłowy Wilhelm Glajcar.
W okresie 1957-1970 Garbarnia występowała już tylko w drugiej lidze, a przez jeden sezon (1959) nawet w klasie niższej i, chociaż kilkakrotnie zajmowała wysokie lokaty w końcowych tabelach drugiej ligi, nie odzyskała "szlifów" pierwszoligowych.
W lipcu 1968 roku Garbarze odbyli tournee po ZSRR (ściślej mówiąc: po Syberii), w którego czasie krakowianie uzyskali wyniki: 0:1 z Aerofłotem w Irkucku, 0:2 z Tempem w Barnaule i 4:0 z Rasswietem w Knasnojarsku.
W jubileuszowym roku 1971 zmieniono nieco nazwę klubu na Robotniczy Klub Sportowy "Garbarnia". Jubileusz nie posłużył jednak drużynie, która spadła do III ligi po zajęciu w sezonie 1971-72 ostatniego miejsca w II lidze.

Rok 1973 zapisał się czarnymi zgłoskami w historii Garbarni. W marcu tamtego roku stary stadion przestał istnieć. Wcześniej władze postanowiły wybudować na jego miejscu duży hotel. Zabytkowa trybuna została wysadzona w powietrze dynamitem. Domek klubowy i wszystkie urządzenia zostały rozburzone. Po raz ostatni piłkarze Garbarni wystąpili na swym starym boisku w meczu z GKS Świętochłowice, wygrywając 5:1. Zaraz po meczu, w niedzielę, zaczęto rozbierać parkan okalający od półwiecza stadion drużyny Garbarni. Potem garbarze musieli się tułać po obcych boiskach, bo (oprócz obietnic) Garbarnia nie dostała ani innego stadionu, ani środków na jego zbudowanie, ani nawet terenu pod budowę.

Wielu piłkarzy i kibiców drużyny ludwinowskiej przeklęło wówczas budowę hotelu. Niektórzy do tej pory oferują bezpłatną pomoc przy rozbiórce tego obiektu. I kto wie, czy nie będą mieli tej satysfakcji, że zemszczą się za doznaną krzywdę, bowiem hotel jest rzeczywiście pechową budowlą. Najpierw jego budowa ciągnęła się przez czternaście długich lat. Później okazało się, że nie przynosi on spodziewanych zysków. A ostatnio zaczęły się techniczne kłopoty natury wytrzymałościowej i ekologicznej. Coraz częściej mówi się o konieczności jego przebudowy lub nawet rozbiórki.

"Przy okazji" budowy hotelu (który najpierw nazywany był Kongresowym, potem – Forum, a obecnie znany jest jako Sofitel) zniszczono odwieczny układ drogowy w jego sąsiedztwie, a potem rozebrano także pobliskie budynki zakładów garbarskich.
10 listopada 2002 roku zamknięto hotel zbudowany na krzywdzie Garbarni i całego Ludwinowa. 262 osoby straciły pracę. Na razie trwa remanent. Co będzie dalej z wielką budowlą i terenem, na którym stoi? (15.11.2002) W 2008 roku opuszczony budynek hotelowy nadal stoi bezużytecznie.
W sezonie 1973-74 piłkarze Garbarni znowu zajęli ostatnie miejsce w II lidze i pożegnali się na długie lata z grą na poziomie ogólnopolskim. Kolejne jubileusze, sześćdziesięciolecia i siedemdziesięcioleci a, Garbarnia obchodziła będąc w III lidze, a osiemdziesięciolecie zastało ją nawet w lidze czwartej.
W roku 1990 Garbarze otrzymali wreszcie własne boisko. Co prawda nowy stadion nie jest ani w połowie tak wspaniały jak dawny, ale przynajmniej Klub wrócił na stare ludwinowskie "śmieci".
Niestety Garbarnia przeżywa ciągle kłopoty finansowe i kadrowe. Mało kto chce sponsorować klub występujący w III lub IV lidze. W związku z tym najlepsi zawodnicy, nawet wychowankowie Garbarni, odchodzą do innych klubów, które mogą im zapewnić korzystniejsze warunki finansowe. Dziesięciolecia mijają, a nasza Garbarnia ciągle nie może wyjść z "dołka".

W 2010 roku wreszcie coś "drgnęło" - Garbarnia awansowała do II ligi. Co prawda obecna druga liga to zaledwie trzeci poziom rozgrywek krajowych, bo po reformie nazewnictwa lig od roku 2007 mamy ekstraklasę, I ligę i II ligę, ale odżyły nadzieje na nadejście lepszych czasów dla ciężko doświadczonego przez los klubu z Krakowa.
1972/73 Garbarnia Kraków – Stal Stalowa Wola 2:1
1973/74 Garbarnia Kraków – Stal Stalowa Wola 1:1
2011/12 Garbarnia Kraków – Stal Stalowa Wola 2:1

Klub z ciekawą historią, więc myślę że zapowiada się ciekawy mecz szkoda że bez naszego udziału. Przypominam wyjazd na ten mecz jest odwołany z powodu zamkniętego sektora gości.

Życzymy zwycięstwa naszym piłkarzom !!!

Powodzenia !!!