» :: W końcu coś ustrzelę

Rozmowa z Damianem JUDĄ, napastnikiem Stali Stalowa Wola

– Olbrzymie zdziwienie zapanowało na trybunach, gdy zabrakło cię w jedenastce Stali na drugą połowę meczu z Kmitą. Czy ty również byłeś zdziwiony tym, że trener Adamus wpuszcza za ciebie Pietrasiewicza?
– Nie. A dlaczego miałbym być zdziwiony? To przecież trener, a nie kto inny decyduje o zmianach w trakcie meczu. W dwóch wcześniejszych meczach siedziałem na ławce i wcale z tego powodu nie cierpiałem. Dzięki temu trochę odpocząłem i nabrałem jeszcze większej ochoty do gry.
– Było to widać gołym okiem w twoich poczynaniach w pierwszej połowie. Szarpałeś z przodu aż miło, a do tego chyba ze trzy razy byłeś bliski pokonania bramkarza Kmity.
– I o tę nieskuteczność mam do siebie najwięcej pretensji. Już dawno po meczu, a ja nadal rozpamiętuje te sytuacje, które miałem i nie mogę ich odżałować. Szczególnie tej drugiej, kiedy uderzyłem z kilku metrów. Powinienem chyba inaczej strzelać. A tak, to patrzyłem tylko jak piłka musnęła słupek i wyszła za bramkę. Naprawdę nie mogę przeboleć, że nie udało mi się w sobotę zdobyć bramki. Ale jest jeszcze kilka meczów, i wierzę, że w końcu coś ustrzelę.
– Nic się nie martw. Przyjdzie czas, że piłka ugrzęźnie w końcu w siatce rywala. Jeśli z taką łatwością jak w meczu z Kmitą będziesz dochodził do sytuacji strzeleckich w następnych spotkaniach, to na pewno piłka zacznie wpadać tak, gdzie trzeba...
– Powiem szczerze, że sam jestem zaskoczony, że tak dość łatwo udaje mi się przedostawać w pobliże bramki rywala, że znajduję sobie pozycje strzeleckie. W ogóle jest łatwiej, niż się spodziewałem. Myślałem, że przeskok z ligi okręgowej do III ligi będzie znacznie trudniejszy. Miałem mnóstwo obaw: czy poradzę sobie, czy sprostam zadaniu, a tymczasem widzę, że nie taki diabeł straszny jak go malują.
– Jeszcze żebyś miał więcej odwagi w polu karnym, więcej zdecydowania, wiary w siebie… Jest tak, że wpadasz w „16” i zamiast huknąć ile sił w kopycie, to szukasz któregoś z kolegów, żeby jemu odegrać piłkę.
– To wynika przede wszystkim z braku doświadczenia. Mam jakoś tak zakodowane jeszcze w głowie, że będzie lepiej poszukać partnera. Zmieni się to, gdy ogram się i nabiorę większej rutyny.
– A jak w ogóle zaczęła się Twoja przygoda z piłką?
– Zacząłem trenować u pana Daniela Kijaka. Potem miałem rok przerwy i w ogóle nie trenowałem, ale po tym roku wróciłem do Sokoła, do grupy prowadzonej przez Bogdana Maczugę, a w juniorach ponownie trenowałem i grałem u pana Kijaka.
– W Stali występujesz w ataku, a w Sokole grywałeś także w pomocy i można usłyszeć takie opinie, że może na skrzydle byłbyś bardziej pożyteczny?
– Nie sądzę. To prawda, że byłem w Sokole ustawiany nieraz na pomocy, ale nie czuję się w roli skrzydłowego najlepiej. Bardziej odpowiada mi gra w ataku. Tylko, że tych bramek nie strzelam… Trener Adamus próbował mnie na boku boiska, podczas sparingu, ale to nie to. Widział, że się nie nadaję. I dobrze, bo to nie jest pozycja dla mnie.
– Sytuacja Stali w tabeli nie jest za ciekawa. Także w szatni nie jest podobno najlepiej. A jak nie ma klimatu dobrego i to dobrego wyniku brak…
– Ja mam inne odczucia. To prawda, że jest trochę nerwówki, bo przecież cały czas musimy uciekać ze strefy spadkowej i każdy z nas przeżywa to na swój sposób, ale ogólnie atmosfera w drużynie jest bardzo dobra. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Walczymy i na pewno się utrzymamy.
– Chciałbyś zostać w Stali na przyszły sezon?
– Chciałbym. Dzięki grze w Stali, dzięki treningom i grze z wieloma doświadczonymi i ogranymi w lidze piłkarzami, mogę się od nich wiele nauczyć i jeżeli tylko będą mnie chcieć w Stalowej Woli, to zostanę.
– Dziękuję za rozmowę.
źródło: sztafeta.pl